وقتی می‌توانیم بپرسیم: «در کدام بخش و کدام صفحه»ی انجیل یا تورات، که این دو کتاب در اختیار باشد و امکان رجوع و تطبیق وجود داشته باشد. [و البته نسبت به سایر کتب و منابع نیز همین‌طور است].
بی‌تردید حضرات موسی و عیسی سلام الله علیهما، هر دو از پیامبران اولی العزم الهی و صاحب کتاب و شریعت بوده‌اند و یقیناً تورات و انجیل کتاب‌های آسمانی نازل شده به آنها بوده است و هر پیامبری به نبی و انجام پس از خود بشارت داده است.
الف - اما ما امروز توراتی در اختیار داریم که در آن خداوند به موجودی مانند انسان تشبیه شده است (سفر پیدایش، فصل 5، آیه 1) – چون مثل انسان است، تصمیم می گیرد از آسمان به زمین بیاید و قدمی بزند و مدّتی را در محلّی از زمین ساکن شود (سفر پیدایش، فصل 18، آیه 1 تا 8) - چون با زمین آشنا نیست، گاهی در تشخیص خانه مومنان از کفار دچار اشتباه می‌شود (سفر خروج، فصل 12، آیه 12، 13) – به خاطر ندانستن‌ها دچار لغزش‌های زیادی می‌شود که از آن پشیمان شده و مدتی را در اندوه بسر می‌برد (سموئیل اوّل، فصل 15، آیه 10 و 11) - چون با آداب زندگی اجتماعی آشنا نیست گاهی عهد می‌شکند (سفر پیدایش، فصل 3، آیه 1 تا 6) - دروغ می‌گوید، در حالی که مار از او راستگوتر است (سفر پیدایش، فصل 3، آیه 1 تا 6) - گاهی نیز هوس کُشتی به سرش می‌زند و با حضرت داود یا سایر انبیایش کُشتی می‌گیرد و اغلب شکست هم می‌خورد! (سفر پیدایش، فصل 32، آیه 24 تا 31) و ... .
حال ما می‌خواهیم در چنین کتابی که به نام کتاب آسمانی تورات نوشته و منتشر می‌شود، دنبال این بگردیم که در کجایش، کدام بخش و صفحه‌ایش به نبوت حضرت عیسی علیه السلام و یا خاتمیت حضرت محمد صلوات الله علیه و آله اشاره نموده است؟!
ب – بر حضرت عیسی علیه السلام بیش از یک انجیل (به معنای کتاب بشارت) نازل نشد، اما ما امروز اناجیل متى , مرقس , لوقا و یوحنا و برنابا را در اختیار داریم و اخیراً نیز دو انجیل زیرخاکی به نام‌های «انجیل مریم» و «انجیل یوسف» کشف شده است که سعی دارند به آنها نیز سندیت و قداست ببخشند.
در این اناجیل، عیسی مسیح علیه‌السلام، خودِ خداست، روح القدس است، پدر خداست و پسر خداست و از حضرت مریم علیهاالسلام به دنیا آمده و سپس توسط بندگانش به صلیب کشیده شده است!
حال چگونه در کتب آسمانی که خدا در آنها گم شده، به دنبال پیامبران خدا و به ویژه خاتم الانبیاء، حضرت محمد مصطفی صلوات الله علیه و آله بگردیم؟
پ – از یک سو دانستیم که تورات و انجیل اصلی، کتب آسمانی بوده‌اند و از سوی دیگر شاهد تحریف ریشه‌ای آنها هستیم، حال چه سندی به جز کتاب آسمانی دیگری که تحریف نشده باشد در دست داریم که بیان کرده باشد در آن دو کتاب نام ایشان آمده است یا خیر؟ پس تنها سند معتبر بر آیات حقه در تورات و انجیل همان قرآن کریم می‌باشیم که کلام وحی است:
«وَإِذْ قَالَ عِیسَى ابْنُ مَرْیَمَ یَا بَنِی إِسْرَائِیلَ إِنِّی رَسُولُ اللَّهِ إِلَیْکُم مُّصَدِّقًا لِّمَا بَیْنَ یَدَیَّ مِنَ التَّوْرَاةِ وَمُبَشِّرًا بِرَسُولٍ یَأْتِی مِن بَعْدِی اسْمُهُ أَحْمَدُ فَلَمَّا جَاءهُم بِالْبَیِّنَاتِ قَالُوا هَذَا سِحْرٌ مُّبِینٌ»
ترجمه: و هنگامى را که عیسى پسر مریم گفت اى فرزندان اسرائیل من فرستاده خدا به سوى شما هستم تورات را که پیش از من بوده تصدیق مىکنم و به فرستادهاى که پس از من مىآید و نام او احمد است بشارتگرم پس وقتى براى آنان دلایل روشن آورد گفتند این سحرى آشکار است.
ج – در عین حال هنوز در برخی از اناجیل آثاری موجود است. در انجیل برنابا سخن از «مسیا» بسیار به میان آمده است. «مسیا» ظاهراً ترجمهٔ واژه عبری «ماشیح» می‌باشد و شخصی از نسل اسماعیل، (محمد بن عبدالله یا مهدی) خواهد بود.
در این انجیل بشاراتی به «رسول الله» آمده است و از قول حضرت مسیح (ع) نقل می‌کند که فرمود: «آن وقت یسوع (عیسی) فرمود: وقتی که رسول‌الله بیاید، پس از نسل که خواهد بود؟ شاگردان جواب دادند: از داوود ...؛ (فرمود) تصدیق کنید مرا؛ زیرا به شما راستی می‌گویم به درستی که عهد بسته شده است با اسماعیل نه با اسحاق» و سپس افزود: «به راستی و درستی که من مسیا نیستم - انجیل برنابا باب ۴۲ آیهٔ ۵ ترجمهٔ سردار کابلی»
در این انجیل آمده است: شخص کاهنی از حضرت مسیح (ع) راجع به «مسیا» پرسید و ایشان پاسخ داد: و افزود: «نام مسیا عجیب است، زیرا که خدا وقتی روان او را آفرید و او را در نور آسمانی گذاشت، برای او نامی انتخاب کرد [انجیل برنابا - 16:97] خدا فرمود: صبر کن ای محمّد! زیرا می‌خواهم برای تو (و فقط برای تو) بهشت و جهان خلق کنم. و می‌خواهم به خاطر تو بسیاری از خلایق [گناهکار] را که ببخشم. حتی هر که نام تو را مبارک، مبارک می‌کنم و هر که تو را لعنت کند [ و با تو دشمنی ورزد] ملعون [و دور از رحمت من] می‌شود . و سپس فرمود: همانا نام مبارک او محمّد است. آن وقت همه مردم [که در اطراف یسوع بودند] با صدای بلند گفتند: ای خدا! پیامبر خود را به سوی ما بفرست. ای محمّد! خیلی زود برای خلاص جهان [از ظلم و فساد] بیا. [انجیل برنابا 18:97]»
ج/1 – در انجیل برنابا می‌نویسد: «چون آدم و حوا از بهشت بیرون شدند، مشاهده کردند که بالای دروازه‌ی بهشت نوشته‌اند: «لا اله الّا الله محمد رسول الله.» (انجیل برنابا، 41 / 33)
ج/2 – در انجیل یوحنا از قول حضرت مسیح علیه‌السلام نقل شده: «لیکن من راست می‌گویم به شما که شما را مفید است که اگر من نروم پارقلیط نزد شما نخواهد آمد. اگر بروم او را نزد شما خواهم فرستاد.» (انجیل یوحنا، 16 / 7 و 8)
توضیح: کلمه پارقلیط (سریانی) ترجمه از اصل یونانی «پریکلیطوس» است که به معنی بسیار ستوده و بی‌نهایت نامدار است و در عربی به محمد و احمد ترجمه می‌شود. (بشارات عهدین، ص 222)
دائرة‌المعارف بزرگ فرانسه (ج 23، ص4174) در این باره آمده است:
«محمد(ص) مؤسس دین اسلام و فرستاده خدا و خاتم پیامبران است، کلمه محمد به معنی بسیار حمد شده است و از ریشه مصدر (حمد)، که به معنای تمجید و تجلیل است، مشتق گردیده. بر حسب تصادف عجیب نام دیگرى، که از همان ریشه حمد است مترادف کامل لفظ محمد می‌باشد و آن احمد است که احتمال قوی می‌رود؛ عیسویان عربستان آن لفظ را برای تعیین فارقلیط به کار می‌بردند. احمد، یعنی بسیار ستوده شده و بسیار مجلل، ترجمه لفظ پاراکلیتوس است که اشتباهاً لفظ پریکلیویس را جای آن گذاردند؛ به این ترتیب نویسندگان مذهبی مسلمان مکرر گوشزد کرده‌اند که مراد از این لفظ، بشارت ظهور پیامبر اسلام است؛ قرآن مجید نیز به طور علنی در آیه شگفت‌انگیز سوره «صف» به این موضوع اشاره می کند.»
- ۹۳/۱۱/۲۷